De Selectie: Ik was niet dat prinsessenmeisje, toch?
“No way. Dat ga ik dus echt niet doen. Ik vertik het gewoon!” Het is dat ik niet schreeuw tegen boeken. Maar als ik respectloos genoeg was, had ik het gedaan. Al wekenlang werd ik gepijnigd door een exemplaar met een lichtblauwe kaft, opgesierd met een immens mooi meisje in een prachtige blauwe jurk. Hij liet me maar niet met rust. In iedere boekwinkel waar ik me begaf, hoorde ik hem bijna mijn naam fluisteren. En aangezien de boekwinkel mijn tweede thuis was, gebeurde dat behoorlijk vaak.
Toch weigerde ik ‘m mee te nemen. Ik bedoel maar: een thema met prinsessen en prinsen, dat is wel het laatste waar ik naar opzoek was. Mocht ik daar behoefte aan krijgen, dan haalde ik mijn oude sprookjesboek wel uit de kast. ‘De Selectie’ was de serie die me nooit, maar dan ook nooit in zijn macht kreeg. Never ever.
Hij kreeg me in mijn macht. Ik was te zwak en verloor de strijd. Na vele fluisteringen en een bombardement aan lovende recensies op het internet kon ik ‘m niet meer weerstaan. Vol walging (en een vleugje nieuwsgierigheid) pakte ik het prinsessenboek uiteindelijk toch op en rekende ik hem af bij de kassa. Ik plaatste het bundeltje papier op de verdiende onderste plank van mijn boekenkast, maar haalde hem er na vijf minuten weer uit. Ik had hem nu toch gekocht, dan kon ik hem net zo goed meteen lezen. Kon ik daarna ook fijn weer verder met mijn prinses-loze leven.
Ik had gelijk. Ik haatte hem. Niet omdat ik die prinsessen maar niks vond, maar juist omdat het me wel beviel. Bij iedere zin die ik las groeide mijn interesse in het boek, wat al snel ging overging in een grote liefde schuine streep verslaving waar je u tegen zegt. Wat gebeurde hier? Ik was niet dat prinsessenmeisje dat wegsmolt bij een kalverliefde. Ik hield niet van geneuzel over te grote baljurken en saaie theepartijtjes. Ik nam het boek overal mee naartoe, angstvallig de bladzijden tellend die ik nog over had voordat ik hem uit had. Want no way dat ik dat ging overleven.
En nu zit ik hier, de Twitter-feed en alle andere social-media kanalen van de schrijfster in de gaten houdend in de hoop dat er snel weer een nieuw boek aangekondigd wordt. Want god, ik had zo’n nieuw prinsessenboek nodig. Zei ik eerst nog dat ik ‘m nooit en te nimmer aan zou schaffen, is het nu mijn favoriete serie. Zo zie je maar, beoordeel boeken (en ook mensen) niet te snel. Misschien verandert jouw boekenkikker wel in een ontiegelijk knappe prins.
Bente van de Wouw