Column van Bente: Janken

Ik kon het niet. Ik kon het niet loslaten. Tranen rolden over mijn wangen, mijn armen eromheen geslagen. Zodra ik losliet zou het voorbij zijn. Dat wist ik wel, maar geloven wilde ik het niet. En dus klampte ik me nog harder vast aan datgene wat me binnen enkele seconden zou ontglippen. “Waarom laat je me gaan?” Fluisterde ik zachtjes, “kun je niet nog even …” “GAST, wat ben je in godsnaam aan het doen?!”

Mijn zus keek me aan alsof ik het vreemdste wezen was dat ze ooit had gezien. Dat moest ook wel, bedacht ik me lichtelijk beschaamd. Ik bedoel, het moet er vast redelijk angstaanjagend uit zien om iemand jankend aan te treffen met een boek strak tegen zich aan gedrukt. Woorden fluisterend die je niet tegen een boek hoort te zeggen.

Ik snoot mijn neus een paar keer – zoals ik in dat halfuur al gemiddeld honderd keer had gedaan – en zei tegen mijn zus met verstikte stem: “Ik denk dat ik liefdesverdriet heb.” Ze keek me aan alsof ik zojuist nog gestoorder was geworden. En dat in nog geen paar seconden. “Je hebt liefdesverdriet om een…” begon ze. “Boek, ja inderdaad.” Nog steeds in een innige omhelzing met het papieren bundeltje herhaalde ik het nog maar eens. Ik had liefdesverdriet van een boek.

Als je je nu afvraagt of ik er iedere keer na het uitlezen van een boek zo bij zit, dan zal ik jou en de rest van de wereld geruststellen. Nee, zo’n vreemde snuiter ben ik nou ook weer niet. Sterker nog, het leek wel een eeuw geleden dat ik ontroerd was van een young adult verhaal. Leuk en aardig hoor, al die spannende fantasy verhalen met geheime missies en gevaarlijke acties: maar ervan janken kon ik niet.

Mijn hart verwarmen deden ze trouwens ook niet. Begrijp me niet verkeerd, ik genoot ervan. Maar zodra ik een boek – de zoveelste met eenzelfde plot – dichtsloeg, was het voor mij ook gedaan. De uitspraak ‘uit het oog maar niet uit het hart’ ging voor mij al lange tijd niet meer op. Was ik dan echt nuchterder geworden? Waren mijn emoties afgestompt, of nog erger: had ik die helemaal niet meer?!

Ik raakte al lichtelijk in een psychose bij de gedachte dat geen enkel boek me meer kon raken. Ik bedoel, wat heeft het dan nog voor zin om nachtenlang op te blijven met een dikke bundel papieren onder mijn neus? Niks, nada. Ik zou voor de rest van mijn leven verdergaan als de vrouw zonder emoties: the Schrooge uit de boekenwereld.

Maar toen was daar het boek ‘Liefdesbrieven aan de sterren’, het eerste young adult exemplaar sinds tijden dat me urenlang aan het janken had gekregen. Dat me voorschut deed staan tegenover mijn zus, dat me zo emotioneel maakte dat ik mijn hart eruit wilde rukken, sort of. Maar bovenal: het boek dat me liet beseffen dat ik echt nog wel gevoelens had. Je moest gewoon het juiste boek tegenkomen.

Bente van de Wouw
@storiesbybente