Column van Bente: Niet te filmen
De ene hoofdpersoon moet een hele horde draken verslaan, de ander is verdoemd tot een leven als spion in een gevaarlijk gebied en weer een ander karakter probeert de mensheid in leven te houden. De taken van hoofdpersonen in young adult boeken zijn op zijn zachtst gezegd niet makkelijk, en meestal hebben ze te maken met het redden van de wereld.
Ik vind het belachelijk moedig van hoofdpersonen à la Katniss en Tris dat ze zover gaan om hun wereld te redden van een ondergang, maar god wat ben ik blij dat ik hier veilig achter mijn laptop zit met als grootste zorgen mijn uitgaven voor boeken. Want even serieus, dat moet drastisch omlaag. Daar zijn mijn portemonnee en ik het inmiddels over eens.
Dus, het scenario red-de-wereld-voordat-iedereen-uitsterft. Veelvoorkomend in het young adult genre en zéker nodig. (Ik bedoel, wat moeten we zonder boeken als The Hungergames & Divergent?!) Maar soms hoef je als hoofdpersoon niet moedig te zijn. Soms voel je je niet heldhaftig, wil je niet vechten tegen onmogelijk sterke tegenstanders en kijk je niet uit naar een battle met een draak. Soms is het redden van de wereld niet mogelijk, omdat je eerst zelf gered moet worden.
Dat is het geval bij Audrey, een 14-jarig meisje en hoofdpersoon in het boek Niet te filmen. Want dacht je dat dat hele bundeltje papier gewijd zou zijn aan het bedienen van een camera, dan zit je er flink naast. Het meisje kampt namelijk met een angststoornis, en heeft al moeite met het over de drempel stappen van haar eigen voordeur. En dus zit ze binnen, het liefst in een zo donker mogelijke kamer waar geen enkel teken van leven is. Alleen al haar eigen ademhaling kan haar de stuipen op het lijf jagen. Niet wat je van de gemiddelde hoofdpersoon verwacht.
Maar net als Katniss in The Hunger Games en Tris in Divergent is ze de held van het verhaal. Ze voert haar eigen strijd. Niet tegen vampiers, gevaarlijke facties of op hol geslagen leeftijdsgenoten, maar tegen zichzelf. En dat getuigt van net zoveel moed, misschien nog wel meer.
De strijd van deze hoofdpersoon is niet alleen heldhaftig, het is ook nog eens een stuk realistischer. Want hoewel het zelden voorkomt dat wij jongeren oog in oog komen te staan met een draak (dank god voor dat), kunnen we wel in gevecht raken met onszelf. Depressiviteit kan zomaar binnen sluipen en een angststoornis kan een stevige grip op ons krijgen. En om dat te lijf gaan met een flinke dosis humor en een scheutje vastberadenheid, dan ben je de grootste held.
Dankzij Niet te filmen is het taboe op het gebied van depressies en angststoornissen doorbroken, en dat is misschien nog veel belangrijker dan het redden van de wereld.
