Meet & Greet Pauline Broekema

Zaterdag 24 november van 11.00 tot 14.00 is NOS verslaggever en schrijver Pauline Broekema onze gast. Dat was ze eerder een hele nacht. Ze maakte er een prachtige verhaal over voor de Libris-glossy Vol van boeken. Pauline signeert zaterdag bij ons haar nieuwe boek Het uiterste der zee.  En de gratis glossy ligt natuurlijk voor u klaar. U bent van harte welkom. 

 Over ‘Het uiterste der zee’:

De achttienjarige Rudy Leefsma maakte de bevrijding van Brabant mee, kameraden sneuvelden, hijzelf kwam er zonder een schram doorheen. In brieven naar zijn ouders in New York doet de soldaat van de Prinses Irene Brigade verslag. ‘De enige keer dat ik een gevecht heb meegemaakt was in een dorpje aan een rivier. In Hedel aan de Maas. Een dorpje boven Den Bosch. De granaten vlogen om je heen. Thank God, ben ik er without a scratch afgekomen.’ De jonge soldaat is een van de personen uit het pas verschenen boek van Pauline Broekema. In Het uiterste der zee beschrijft ze de lotgevallen van twee grote joodse families. Vlak voor de oorlog vluchtte Rudy met zijn ouders vanuit Nederland naar Amerika. Als hij als jonge soldaat terugkeert vindt hij maar weinig familieleden terug. Op een zomerse middag in 1945 doet hij zijn nichtje Mies verslag. Haar man is weggevoerd, gescheiden van haar dochtertje Sara overleefde ze in onderduik:
‘Je bent ook in Apeldoorn geweest, Rudy?’
Hij knikte. Keek naar zijn nagels, rolde de mouwen van zijn overhemd naar beneden en trok zijn uniformjasje weer aan.
‘Wil je nog een sigaret Mies?’
Ze inhaleerden gelijktijdig.
‘Opa was er niet,’ zei hij, ‘Ik heb met de buren gepraat.’
De Rosariumstraat in Apeldoorn, Mies zag de straat en het buurtje voor zich. Kleine vriendelijke huizen, een hekje met gebogen spijlen. De voortuin met rozenstruiken. Ze dacht aan haar grootvader alsof ze zo dadelijk de trein kon pakken en hem over enkele uren zou zien…

Pauline Broekema is journalist bij het NOS Journaal en schrijver. Aan haar nieuwe boek ging langdurig onderzoek vooraf. Uitgangspunt vormden de herinneringen van Sara Kirby-Nieweg (1941)

‘Het verhaal nagelt je aan je stoel’, schreef het Dagblad van het Noorden. En in Spijkers met koppen zei Felix Meurders: ‘Je hebt vier jaar aan dit prachtige boek gewerkt. Ik heb het in één ruk uitgelezen.’