Wim Aloserij overleden

Gisteren bereikte ons het bericht dat Wim Aloserij is overleden. Hij zou zondag a.s. een bezoek brengen aan Gianotten Mutsaers, samen met de auteur van De laatste getuige, Frank Krake. Hij schreef gisteren onderstaand bericht. De lezing van Frank Krake is geannuleerd.

Het droevige bericht bereikte mij dat Wim Aloserij gisteravond in Hamburg in zijn slaap is overleden. Woorden schieten te kort om de gevoelens te omschrijven die dit bericht losmaakt. Niet alleen bij mij, maar ook bij zijn naasten en familie. Daar gaan mijn gedachten naar uit.
Het afgelopen jaar ben ik heel nauw met Wim opgetrokken. Hij vertrouwde mij tot in details zijn oorlogservaringen toe en we bouwden een hele bijzondere band op, die veel verder ging dan alleen auteur – hoofdpersoon. Wat een enorm respect heb ik voor hem gekregen. Een voorbeeld voor velen. Een rasoptimist, levenskunstenaar en op zijn tijd een olijke grapjas. Maar bovenal een diep gelovig mens die het begrip liefde omarmde en bewonderenswaardig vergevingsgezind was.
Wel vergeven, maar niet vergeten. Dat motto hanteerde Wim ook bij het boek, zijn boek. Als ‘De laatste getuige’ vertelde hij mij zijn verhaal. Telkens als ik graafwerk had verricht en documenten of foto’s had gevonden of zijn verhalen kon bevestigen zag ik die tevreden en trotse glimlach om zijn mond. ‘Ach, een boek, ik dacht kamp in, kamp uit, twee kaften er om en dat wordt het zo ongeveer. Dat is toch niet interessant?’ zei hij vaak. Het werd iets meer dan dat en ik zie Wim zo nog staan bij de drukpers, trots als een pauw. Zijn heldere ogen scanden goedkeurend de boeken die over de lopende band rolden, alsof zijn eigen leven aan hem voorbijtrok.
Zo heeft Wim een prachtige tijd beleefd waar hij iedere seconde van heeft genoten. Hij was helemaal in zijn rol op het podium, als bevlogen verteller van ervaringen waar we ons zo velen jaren later nauwelijks meer iets bij voor kunnen stellen. Juist zijn luchtige en vrolijke houding maakte dat het verhaal des te harder binnenkwam bij het publiek en de lezers. Een verhaal dat hij graag met de wereld wilde delen, in de hoop dat de wereld dan iets beter worden zou.
Het geeft het een geruststellend gevoel dat ik Wim afgelopen zondag nog de volledige tekst van het Hoofd van de historische tak van de Royal Air Force overhandigde. Hij las het door met een tevreden blik. Citaat van een fragment hieruit; ‘Please do express to Mr Aloserij my sincere regret for the human errors which led to the tragic events in the Lubeck Bay’. ‘Beetje laat’, zei hij op zijn typerende Amsterdams wijze. Wrang genoeg is het vandaag exact 73 jaar geleden dat die aanval plaatsvond en was Wim juist naar Noord-Duitsland gereisd om de 7.000 slachtoffers van destijds een eerbetoon te bewijzen.
Wat keek hij er naar uit om morgenavond persoonlijk zijn boek aan Z.M. Koning Willem-Alexander en H.M. Koningin Máxima te mogen aanbieden. Het heeft niet zo mogen zijn. Maar zijn verhaal zal niet verloren gaan. Het is nu vereeuwigd in een mooi monument, zo schreef Sybrand Buma in het indrukwekkende persoonlijke voorwoord. Hij voegde er aan toe dat de scheidslijn tussen goed en fout niet samenviel met de grens tussen Nederland en Duitsland. Wim kon dat beamen.
In een interview op de historische grond van het voormalig concentratiekamp Husum antwoordde hij op de vraag of hij de Duitsers nu haatte, na alles wat ze hem hadden aangedaan; ‘ Als je iemand haat dan heb je er zelf last van. Die ander merkt het niet en jij bent degene die verzuurt. Het leven is veel te waardevol daarvoor. We zijn op de wereld om elkaar lief te hebben, niet om elkaar te haten.’
Amen.

Frank Krake